Ανοιχτή επιστολή σε όσους μετέχουν στα ζητήματα παιδείας στην Κύπρο και ειδικά στη νεολαία της κρίσης.... (με αφορμή μια μετεγγραφή που δεν έγινε ποτέ)

ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΗ ΒΑΣΙΛΗ ΚΥΡΙΑΚΟΥ

Βασιλιάς γυμνός

«Κάτι σάπιο υπάρχει στη χώρα της Δανιμαρκίας». Αυτό είναι πασιφανές και στην αγγλοσαξονική κατά τ’ άλλα Κυπριακή Δημοκρατία. Δεν χρειάζεται κανένας Σαίξπηρ να το εκφράσει. Στην εποχή της δομικής καπιταλιστικής  κρίσης, οι μάσκες πέφτουν, οι χιτώνες παραπαίουν και ο βασιλιάς αποδεικνύεται γυμνός. Όπου βασιλιάς τοποθετείστε τις έννοιες «καπιταλισμός», «Ε.Ε.», «ΕΥΡΩ», «αστικό κράτος», «παιδεία», (και όχι εκπαίδευση) κ.ά. πολλά που λόγω της έντασης που επικρατεί μέσα μου, μου διαφεύγουν. Όπου γύμνια σημειώσατε «κρίση», «σπίτι των πολυεθνικών», «ευρώ και χάος», «ανεργία από τη μια και αχαλίνωτα κέρδη στον Mr.MIGκαι στον κύριο Τράπεζα Πειραιώς», «κόμματα διαχείρισης του Στάβλου του Αυγεία», «γραφειοκρατία και δουλοπρέπεια» και «παιδεία βύσματος, αναξιοκρατίας, ρουσφετιού, δωροδοκίας κ.ά.». Όχι, δεν ανακάλυψα ότι η γη γυρίζει! Η αφορμή γι αυτήν την ανοιχτή επιστολή μου, είναι η απόρριψη της αίτησης για μετεγγραφή του προσώπου μου, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και δη στο Τμήμα Νομικής ενώ πληρούσα περισσότερα από τα κριτήρια που απαιτούνταν! Αυτό διαπίστωσε και η Υπηρεσία Σπουδών και Μέριμνας του Πανεπιστημίου Κύπρου σε συνάντηση που είχα μαζί τους στις 09-07-2013. Αλλά και με τα ελάχιστα περνούσες στην επόμενη φάση όπου δικαιοδοσία είχε η διμελής ή τριμελής επιτροπή της Νομικής που αποφάσισε ομόφωνα για τους επιτυχόντες.

«Αυτοί πoυ μας κλέψαν το βιβλίο απ” το χέρι, μας λένε και αδιάβαστους»

Οπότε η απόρριψη της αίτησής μου μάλλον έγκειται στο πλεόνασμα κριτηρίων και στην έλλειψη βύσματος!Η ιστορία επαναλαμβάνεται θα μου πείτε! Θεωρώ πως η αξιολογική κρίση όχι μόνο για το άτομο μου εμπεριέχει κοινωνικά, ταξικά και πολιτικά κριτήρια. Θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν γράφω την δημόσια επιστολή λόγω της αδικίας που υπέστην μόνο. Εξάλλου αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου μπροστά σε αυτά που γίνονται κάθε μέρα και θέτουν σε κίνδυνο και ανθρώπινες ζωές. Απ’ τη μια θεωρώ πως ο πρότερος πολιτικός μου βίος ήταν καθ’ όλα αξιοπρεπής. Γιατί όταν λέμε πολιτική εννοούμε την καθημερινή δράση στο κάθε μέρα, στο σχολείο, στο στρατό, στο πανεπιστήμιο «στο τραπεζάκι επάνω» όπως είπε και ο Μαγιακόφσκι. Δεν ήταν έτσι και λίγες φορές που συγκρούστηκα με την καθεστηκυία τάξη που επικρατεί σε κάθε στάδιο της ζωής ακόμα και αν οι συνθήκες ήταν εναντίον μου.Απ’ την άλλη θέλω να δώσω ένα μήνυμα στην θιγόμενη πλειοψηφία της κυπριακής κοινωνίας και ειδικά στη νεολαία πως ο μόνος τρόπος για να διεκδικήσουμε τον πλούτο που παράγουμε και το μέλλον που μας κλέβουν στάλα – στάλακάθε μέρα είναι ο αξιοπρεπής και συλλογικός αγώνας και όχι το ρουσφέτι. Εξάλλου η δίνη της κρίσης είναι τόσο μεγάλη που «κανένας δεν θα γλυτώσει απ’ αυτό» όπως είπε και η Γώγου. Η ομερτά που έχει επιβληθεί πρέπει να λάβει άμεσα τέλος. Εκτός αν θέλουμε να μας διοικεί η Μαφία της Σικελίας.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται…

Εξάλλου μόνο τα χρυσόψαρα δε μιλάνε αλλά ούτε μνήμη έχουν! Αλλά επειδή κατέχω οξυμένη μνήμη, θεώρηση χρήση ευκαιρία την δημοσιοποιημένη από το Πανεπιστήμιο Κύπρου, πρόσκληση για αιτήσεις για τις σχετικές μετεγγραφές μέσα στο Πάσχα. Πρωτότοκο παιδί πολύτεκνης οικογένειας(5 παιδιά στο σύνολο), με μισθωτούς γονείς και «δεσμευμένους» μισθούς από ανθρώπους που «δεσμεύονταν» για το ανάποδο νυν και αεί(με τις ευλογίες της Ε.Ε.). Θεώρησα έτσι, πως θα ήταν πολύ χρήσιμο για τον ρημαγμένο οικογενειακό προϋπολογισμό μια μετεγγραφή μου από τη Νομική Κομοτηνής στη Νομική του Πανεπιστημίου Κύπρου. Όλοι ξέρουμε τί σημαίνει να σπουδάζεις στον τόπο σου και ειδικά όταν έχεις ήδη ένα πτυχίο Φιλολογίας Ιωαννίνων(κατά την επιτροπή της Νομικής Κύπρου τα πτυχία ελληνικών πανεπιστημίων είναι κατώτερα από τα πτυχία μπάτσελορ που πουλούν πολλά Αγγλικά Πανεπιστήμια) που ούτε στο κάδρο δεν «αξίζει» να μπει πλέον! Έτσι έτρεξα άρον άρον στην καρδιά του Πάσχα για να μαζέψω όλα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά(βαθμοί μαθημάτων μέχρι 2 πρώτων εξαμήνων όπως προβλεπόταν) για να προλάβω την προθεσμία 17 Μαίου. Ας σημειώσουμε την ημερομηνία. Τότε ήταν η πρώτη μέρα που η αδελφή μου έδινε το πρώτο μάθημα για τις Παγκύπριες Προεισαγωγικές Εξετάσεις. Συν ένα κριτήριο δηλαδή. Αδελφή που θα είναι πρωτοετής του χρόνου, όπως και έγινε παίρνοντας για την ώρα θέση στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου.Μαζί με το απολυτήριο μου, του Λυκείου που έφτανε στο 19,3 (αναγκαίο κριτήριο για την αίτηση) συν τους υψηλούς βαθμούς πρόσβασης. Την πρώτη φορά, το 2005 περνούσα και στη Νομική Θεσσαλονίκης( αλλά ρομαντικός γαρ, προτίμησα την Φιλολογία Ιωαννίνων που ήταν και η πρώτη μου επιλογή όπου και αποφοίτησα ). Τη δεύτερη φορά η ανάγκη κέρδισε την Ιστορία και με 18, 434 πέρασα στη Νομική Κομοτηνής.

Οι συνολικές αιτήσεις ήταν 615 για όλα τα τμήματα και για 200 συνολικά προσφερόμενες θέσεις. Οπότε περιμέναμε μέχρι αρχές Ιουνίου να εξεταστούν, όπως και πρότασσε η Λογική. Αλλά φευ! Οι μέρες περνούσαν μαζί με την εξεταστική στην Κομοτηνή αλλά όπως φαίνεται αναζωπυρωνόταν και το φούντωμα των κομματικών μαγειρείων και των μεγάλων δικηγορικών γραφείων. Όλοι γνωρίζουν σαν κοινό μυστικό πως αποτελούν τον πλέον παρασιτικό κλάδο στο νησί μαζί με τις τράπεζες και ότι αποτελούν το βαθύ κράτος. Δεν ήταν τυχαίος και ο ρόλος που επιτέλεσαν και στο τελευταίο κούρεμα καταθέσεων στο νησί άλλωστε. Η γραμματεία της Νομικής Κύπρου όλο τον Ιούνιο παρέπεμπε τις σχετικές ανακοινώσεις στις καλένδες κάθε επόμενης Τετάρτης. Τελικώς ανακοινώνει διαδικτυακά , η Υπερεσία Σπουδών και Μέριμνας  ότι τα αποτελέσματα για τις μετεγγραφές θα βγουν μέχρι τέλη Ιουνίου. Εν τέλει έρχεται η 28^ΗΙουνίου που μας ανακοινώνεται μέσω των ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ της Υπηρεσίας Σπουδών και Μέριμνας ότι τελικά τα αποτελέσματα θ’ ανακοινωθούν στις 5 Ιουλίου όπως και η αιτιολόγηση για αυτούς που απέτυχαν μόνο(!) και όχι με κάποια αιτιολόγηση ή μοριοδότηση και για τους επιτυχόντες! Αδιαφάνεια πλήρης δηλαδή, επιτροπές επί επιτροπών που ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν να μας πουν τον ακριβή αριθμό(μεταξύ 2 και 3 από τον σχετικό χλευαστή των ελληνικών πτυχίων και πανεπιστημίων). Στις Νομικές της Ελλάδας(όπως και στις άλλες σχολές) υπάρχει σχετική ρύθμιση για τους εισακτέους από κατατακτήριες εξετάσεις που συνήθως γίνεται σεβαστή ή έστω τα προσχήματα διατηρούνται. Στη Νομική Κομοτηνής το κριτήριο είναι ένα συγκεκριμένο (δημόσια σχολή και βαθμός πτυχίου) αλλά τουλάχιστον γίνεται έτσι με πλήρη αιτιολόγηση και πλήρη κατάλογο των ονομάτων, από ποια σχολή προέρχονται και τον βαθμό πτυχίο τους. Δημόσια! Μέσα στη σχολή! Μπροστά σε χιλιάδες «περίεργους» σαν και εμένα και όχι με αριθμό ταυτότητας και με 3 επιτυχόντες που εκκρεμεί ακόμα η τελεσίδικη έγκριση. Ας κρατήσουμε και την χρήσιμη ημερομηνία, 28 Ιουνίου.

Τη πρώτη φορά σαν τραγωδία..

Έτσι, την 1^η Ιουλίου μαθαίνουν χιλιάδες διαγωνιζόμενοι και απόφοιτοι Λυκείου τον βαθμό πρόσβασης τους και κάποιοι ότι περνάνε σε κάποια σχολή στην Κύπρο, όπως και η αδελφή μου! Οπότε τα γραπτά των παγκύπριων που είναι χιλιάδες διπλο-διορθωθήκανε και τα σχετικά αποτελέσματα ανακοινώθηκαν νωρίτερα από τους αιτούντες μετεγγραφής(615 τον αριθμό) που αιτήθηκαν πριν την προθεσμία 17 Μαίου, μέρα που ξεκινούσαν και οι Παγκύπριες! Άραγε τηρήθηκαν οι προθεσμίες εν τέλει; Άραγε οι βυσματικές πιέσεις δεν θίγουν τις προθεσμίες; Οπότε έρχεται και η 5η Ιουλίου οπόταν και μετά από πολύ περίμενε,τ’ αποτελέσματα των μετεγγραφών ανακοινώνονται γύρω στις 20.20 το βράδυ. Συνήθως τα πραξικοπήματα γίνονται βράδυ! Πού χάθηκε το φως του ηλίου; Ερώτημα : Ποιά δημόσια υπηρεσία, ειδικά όταν πρόκειται να εξυπηρετήσει τον πολίτη βγάζει αποτελέσματα 20.20 βράδυ Παρασκευής; Μήπως για να μην προλάβουν να αντιδράσουν οι θιγόμενοι μέσα στην υπόλοιπη νύχτα και μέσα στο Σαββατοκύριακο να χωνευτεί η αδικία; Επίσης, 3 απότους επιτυχόντες δηλώνονται ως εκκρεμούντες τελεσίδικης απόφασης. Τρεις απο τους 13(6 από εξωτερική μετεγγραφή και 6 από Δεύτερο πτυχίο συν ένας επιλαχών). Τί σόι επιτυχόντες είναι τότε και ποια έγγραφα δεν προσκόμισαν με το τέλος της προθεσμίας (17 Μάη μέχρι σήμερα); Eρωτήματα, μη πειστικές απαντήσεις, μισόλογα και πολλή απέχθεια από τη Νομική Κύπρου στα Ελληνικά Πανεπιστήμια!(από την επιτροπή κυρίως που είναι «υπεύθυνη» για τις μετεγγραφές) Επίσης όποιος έχει διανύσει μόλις δύο εξάμηνα από Νομική Σχολή(τουλάχιστον το πρόγραμμα σπουδών στις σχολές στην Ελλάδα αυτό προβλέπει) γνωρίζει ότι η δημόσια διοικητική πράξη απαιτεί διαφάνεια, αξιοκρατία (άρα και δημόσια επίσημη μοριοδότηση στην περίπτωση μας και βαθμολογία), να προάγει την καλή πίστη του διοικούμενου (μόνο το ανάποδο στην περίπτωσή μας) και πλήρη αιτιολόγηση των αποτελεσμάτων της δημόσιας διοίκησης έναντι προς όλους τους διοικούμενους.

Τη δεύτερη φορά σαν φάρσα…

Άραγε, από πού προκύπτει η αντίστοιχη αρίθμηση των επιτυχόντων; Ανάλογα πόσο όμορφος ή στρογγυλός φαίνεται ο αριθμός της ταυτότητας που έχει ο αιτών; Με ποια κριτήρια τα δημόσια πανεπιστήμια της Ελλάδας θεωρούνται από τον πρόεδρο της επιτροπής χειρότερα από τα αγγλικά όταν πολλά απ’ αυτά θεωρούνται από τα κορυφαία στον κόσμο και πλήρως αναγνωρισμένα από τα γερμανικά σε αντίθεση με τα αγγλικά; Πώς ,μπορεί ο εν λόγω κύριος να απαξιώνει το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, το κύρος του πανευρωπαϊκά και το βαθμό δυσκολίας του; Έχουμε επιστρέψει στην εποχή του Πρωταγόρα που ναι μεν, αρετή και η παιδεία είναι διδακτή αλλά παράλληλα είναι και αγοραία; Δηλαδή η αξιοσύνη των πτυχίων έγκειται στην αγοραία μορφή τους; Μήπως δεν μιλάμε τότε για παιδεία και εκπαίδευση ειδικότερα αλλά για εταίρα τότε εφόσον πλέον από αγαθό γίνεται εμπορικό προϊόν;  Και τι σόι γνώσεις προσφέρει αυτό το εμπορικό προϊόν;  Πόσο αξιόπιστες και πόσο αξιόλογες γνώσεις είναι στην τελικήκαι πόσο χρήσιμες είναι για την πλειοψηφία της κοινωνίας;

Τελειώνω με το κερασάκι στην τούρτα. Η κορύφωση των γεγονότων βρίσκεται στις 08-07-2013 όπου αφαιρείται –άκουσον άκουσον- η ανακοίνωση της 28^ης Ιουνίου  που προέβλεπε αιτιολόγησητων μη επιτυχόντων(έστω) και μαζί έλεγε και για την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στις 05-07-2013! Το αδιάβλητο της διαδικασίας μπάζει από παντού! Από προθεσμίες, από κριτήρια που το ίδιο το Πανεπιστήμιο έθεσε(και ως είθισται είναι και κοινωνικά για τις μετεγγραφές),από έλλειψη αιτιολόγησης των μεν και των δε και από κατέβασμα ανακοίνωσης που η ίδια η Υπηρεσία Σπουδών είχε αναρτήσει!Ούτε στην Ουγκάντα! Ή μάλλον και στην Κύπρο!

Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος

Θεωρώ το ζήτημα μείζον πολιτικό ( με κομματικά μαγειρεία και διάκριση εις βάρος μου που δεν ανήκω στους κομματικούς χώρους των κυρίων ούτε και στην ρουσφετολογία τους), ταξικό-κοινωνικό(αποκλεισμός παιδιού οικογένειας με 5 παιδιά και δυο που θα σπουδάζουν του χρόνου) άδικο και αναξιοκρατικό(πλήρη κριτήρια, απολυτήριο λυκείου με άριστη βαθμολογία, υψηλοί βαθμοί πρόσβασης, ήδη πτυχιούχος και φοιτητής στη Νομική Κομοτηνής). Είμαι διατεθειμένος να προσφύγω σε όλους νόμιμους και υπεύθυνους οργανισμούς για τα ζητήματα παιδείας και διαφάνειας, στην κοινωνική πλειοψηφία(κόσμος της εργασίας) που αδικείται καθημερινά και στον Τύπο.

Η ομερτά πρέπει να σπάσει από το μικρότερο καθημερινό συμβάν μέχρι το μεγαλύτερο. Διαφορετικά γινόμαστε συνένοχοι ότι μας κυβερνάνε οι αντίστοιχες μαφίες της  Σικελίας; Hνεολαία δεν θα γίνει  γενίτσαρος (με τα ρουσφέτια) και ούτε θα ταχθεί εναντίον της γενιάς και της τάξης της όσο και αν επιθυμούν κάποιοι τον εμφύλιο στους από κάτω. Η σιωπή ιχθύος δεν έχει μέλλον γιατί μόνο τα ψάρια πάνε με το ρεύμα της σιωπής και της υποταγής! Όμως δυστυχώς διάλεξα δρόμο κόντρα στο ρεύμα. Αυτό επιτάσσουν και οι καιροί άλλωστε και η αξιοπρέπειά μας.

Κύπρος, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία και Ελλάδα: Αποτυχία σε πέντε ταμπλό για την Τρόικα

ΛΕΩΝΊΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΏΤΗΣ

Μέχρι ακόμη και πριν 3 χρόνια, το 2010, όταν στην Ελλάδα η ανεργία αυξανόταν με σταθερά επιταχυνόμενο ρυθμό κάθε μήνα, οι αγγελίες «ζητείται προσωπικό» στις προσόψεις των καταστημάτων στην Λευκωσία και τις άλλες μεγάλες πόλεις της Κύπρου αποτελούσαν ένα ευχάριστο ξάφνιασμα για κάθε επισκέπτη από την Ελλάδα. Από το φθινόπωρο του 2012, και περισσότερο τους τελευταίους μήνες, στην Κύπρο η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά. Οι ταμπέλες στα εμπορικά πλέον, με πολύ μεγαλύτερη μάλιστα συχνότητα, είναι μάρτυρες της κρίσης γράφοντας «κλείνουμε», «εκκαθάριση», «διάλυση» ή «clearance». Η κεντρική εμπορική λεωφόρος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου με τα πολυτελή εμπορικά καταστήματα είναι σταθερά άδεια (σε δρόμο φάντασμα κοντεύει να μετατραπεί) ενώ στα καφέ, τα μπαρ και τα ψητοπωλεία στην οδό Λήδρας και γύρω της απελπισμένοι νέοι και μεσήλικες, Κύπριοι μάλιστα κι όχι Ελλαδίτες, ικετεύουν ελεημοσύνη.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Πρόκειται για μια εικόνα άγνωστη στην Κύπρο, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα όπου ακόμη και την εποχή της «ισχυρής Ελλάδας» ποτέ δεν έλειψαν οι ζητιάνοι από την Ακαδημίας και την Πανεπιστημίου. Το σημαντικότερο δε, είναι πως όλοι ξέρουν ή υποψιάζονται πως τα χειρότερα είναι μπροστά τους και δεν περιορίζονται μόνο στην «γραμμική» επιδείνωση της κατάστασης με περισσότερους ανέργους ή περισσότερα και μεγάλα λουκέτα. Ο άμεσος κίνδυνος που αντιμετωπίζει η Κύπρος σχετίζεται με ένα νέο κούρεμα καταθέσεων ή με την χρεοκοπία και της Τράπεζας Κύπρου πέραν της Λαϊκής.

Σε κίνδυνο η Τράπεζα Κύπρου

Αυτή η απρόβλεπτα οδυνηρή προοπτική είναι που ανάγκασε τον πρόεδρο της Κύπρου, Νίκο Αναστασιάδη, να στείλει στις 6 Ιουνίου την επιστολή προς τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μανουέλ Μπαρόζο, που αποκάλυψαν οι Financial Times την Τετάρτη 19 Ιουνίου. Η επιστολή είναι πολύ σοβαρή και δεν της δόθηκε η δέουσα σημασία από τον Τύπο ούτε της Κύπρου ούτε της Ελλάδας. Σημαντικό μερίδιο ευθύνης γι’ αυτό όμως έχει ο ίδιος ο πρόεδρος της Κύπρου που για να μην κατηγορηθεί για απειθαρχία ή ότι αμφισβητεί την εξουσία των Βρυξελλών έσπευσε να υποβαθμίσει το περιεχόμενό της, μέσω δηλώσεων που διέψευδαν ότι ζητά επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Τι κι αν από την πρώτη μέχρι την τρίτη και τελευταία σελίδα χτυπάνε αλλεπάλληλα καμπανάκια κινδύνου όχι για τις εναπομείνασες τράπεζες αλλά για όλη την οικονομία; Μπροστά στην προτεραιότητα να συνεχίσει η Κύπρος να αποτελεί «καλό και υπάκουο μαθητή» η κυβέρνηση του Αναστασιάδη, όπως και του Χριστόφια πριν, αρνείται να παίξει το πιο δυνατό της χαρτί: την λαϊκή κινητοποίηση ενάντια στην Τρόικα που θα την αναγκάσει σε υποχωρήσεις ακόμη και σε επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, όπως με σαφήνεια ζητά ο Ν. Αναστασιάδης στην επιστολή του, που ως τίτλο αναφέρει «η διάσωση (bail-in) εφαρμόστηκε χωρίς προετοιμασία». Παρακάτω δε κι αφού παρουσιάζει τη κατάρρευση της κυπριακής οικονομίας και μία προς μία τις άδικες έως εξωφρενικές αποφάσεις που επιβλήθηκαν στην Κύπρο αναφέρει: «Υπογραμμίζω την συστημική σπουδαιότητα της Τράπεζας Κύπρου όχι μόνο με όρους τραπεζικού συστήματος, αλλά για όλη την οικονομία. Ο υπουργός Οικονομικών μου επεσήμανε τον κίνδυνο στους επικεφαλής της αποστολής της Τρόικας, με επιστολή στις 19 Μαΐου 2013, σε σχέση με την ανάγκη εφαρμογής ενός μακροχρόνιου σχεδίου επίλυσης του προβλήματος ρευστότητας της Τράπεζας Κύπρου. Καμιά απάντηση δεν έχει δοθεί ακόμη»! Οι Τροϊκανοί, κατά το κοινόν, έγραψαν κανονικά τους Κύπριους σε μια επίδειξη δύναμης απαξιώντας ακόμη και να απαντήσουν στην επιστολή του υπουργού Οικονομικών.

Δεν είναι όμως μόνο στην Κύπρο που η δράση της Τρόικας συνοδεύεται (εντελώς συνειδητά και προσχεδιασμένα) με εμβάθυνση της κρίσης και οικονομική καταστροφή. Η ίδια αποτυχία παρατηρείται και στις άλλες χώρες που έχουν την …τιμή να τελούν υπό την κατοχή της.

Άνοδος επιτοκίων

Στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία οι αποδόσεις των ομολόγων έχουν αυξηθεί σημαντικά (6,6% από 5,2% τον Μάη στην Πορτογαλία και πάνω από 4% από 3,5% μια εβδομάδα πριν στην Ιρλανδία) δημιουργώντας σοβαρές ανησυχίες, που δεν αφορούν μόνο το ενδεχόμενο να μην υλοποιηθεί ποτέ η προγραμματισμένη έξοδος στις αγορές. Πολύ πιο σοβαρός είναι ο κίνδυνος να χρειαστεί μια αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους τους που να μην περιοριστεί σε μείωση επιτοκίου ή επέκταση των ημερομηνιών αποπληρωμής των δανείων, αλλά να πάρει πιο δραστικές μορφές, όπως συνέβη με το πρόγραμμα ανταλλαγής ελληνικών ομολόγων (PSI) τον Μάρτιο του 2013. Κι όπως έγραφαν οι Financial Times στο σχετικό ρεπορτάζ στις 19 Ιουνίου «κανείς δεν χρειάζεται κι άλλη μια Ελλάδα»…

Στην Ισπανία, με μια ανεργία που έχει ξεπεράσει το 27%, το οικονομικό έγκλημα που επιτελείται είναι πολύ πιο αποτρόπαιο, με άμεση ευθύνη του ΔΝΤ και της ΕΕ. Σε πρόσφατη έκθεση του ο μισητός διεθνής οργανισμός πιέζει ασφυκτικά την κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι (που όπως και του Νίκου Αναστασιάδη στην Κύπρο …άλλο που δεν ήθελαν) για να συνεχιστούν οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, παρότι μόλις πριν λίγες μέρες ο ισπανός πρωθυπουργός ανακοίνωσε περισσότερα από 200 μέτρα στην κατεύθυνση μείωσης του δημοσίου τομέα. Συγκεκριμένα το ΔΝΤ, ζητά να εφαρμοστούν καινούργια μέτρα νεοφιλελεύθερης απορύθμισης της αγοράς εργασίας κι ειδικότερα περιορισμός της ισχύος των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Μάλιστα, σε μια ακραία περίπτωση παχυδερμισμού, επικαλείται την υψηλή ανεργία, κρύβοντας ότι αυτά ακριβώς τα νεοφιλελεύθερα μέτρα την οδήγησαν στα ύψη. Αντί δηλαδή να αξιολογήσει τα καταστροφικά αποτελέσματα από την μέχρι σήμερα εφαρμογή των αντεργατικών μέτρων απορύθμισης της αγοράς εργασίας, ζητάει να εφαρμοστούν κι άλλα ξέροντας ότι θα δημιουργήσουν κι άλλους ανέργους. Η Μαδρίτη πιέζεται επιπλέον από το ΔΝΤ για να ξεπουλήσει μια ώρα αρχύτερα τον τομέα της ενέργειας, στο όνομα πάντα της …απελευθέρωσης της αγοράς.

Νέοι φόροι

Από τα αλλεπάλληλα success stories της Τρόικας δεν θα μπορούσε να λείπει η Ελλάδα. Η αρνητική έκθεσή της για την χώρα μας που φέρνει πιο κοντά την επιβολή φορομπηχτικών μέτρων ύψους 2,2 έως 3 δις. ευρώ, δεν εκθέτει όμως μόνο την ίδια, αποκαλύπτοντας πόσο αποτυχημένες είναι οι συνταγές της στην επίτευξη δημοσιονομικής ισορροπίας, αλλά και την κυβέρνηση Σαμαρά που υποσχόταν πως δεν πρόκειται να επιβληθούν νέα μέτρα λιτότητας, μετά τα δρακόντεια μέτρα του δεύτερου Μνημονίου.

Εν κατακλείδι, το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί σε όλες τις χώρες που βρίσκονται υπό την εποπτεία της Τρόικας αποκαλύπτει ότι δεν φταίνε οι λαοί. Επίσης ότι καμία λύση της κρίσης χρέους δεν υπάρχει όσο οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν αδιαμαρτύρητα και πειθήνια, σε μια πλειοδοσία εθελοδουλίας, τις ολέθριες οδηγίες των Τροϊκανών. Τρία χρόνια μετά καμιά αυταπάτη δεν δικαιολογείται για το ποιός ωφελείται από τα προγράμματα διάσωσης…

πηγή :eonidasvatikiotis.wordpress.com

“Εν έχουν υπόθεση…”

Παραθέτουμε πιο κάτω το άρθρο του καλού μας φίλου Τιμινή Κωνσταντίνου , ιδιοκτήτη της αθλητικής - στιβικής ιστοσελίδας Stivoscy.net όπου προβάλει το θέμα της έλλειψης διαφάνειας και ενημέρωσης απ' τους φορείς της χώρας προς το κοινό.

Κι ενώ ήμουν σήμερα στην παραλία και άραζα στην άμμο, κτυπάει το κινητό μου. Κλήση από εξωτερικό. Χωρίς να ξέρω τον αριθμό, απαντάω και περιμένω να μάθω την ταυτότητα του ανθρώπου στην άλλη μεριά του ακουστικού.

Γονέας αθλητή, που ρωτούσε όλο απορία και αγανάκτηση που είναι τα αποτελέσματα της 1ης ημέρας του Παγκύπριου Πρωταθλήματος Π/Κ. “Γιατί δεν έβαλες τα αποτελέσματα της 1ης ημέρας;” με ρώτησε χαρακτηριστικά. “Γιατί δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια μου” του απαντώ εγώ, χωρίς να μπορώ να δικαιολογήσω το γιατί. “Εν έχουν υπόθεση…” μου απαντάει πίσω, με την αγανάκτηση να διακρίνεται ακόμη εντονότερα στη φωνή του.

Όντως. Θεωρώ ότι ο κόμπος έχει φτάσει στο κτένι. Αυτή η κατάσταση ανεπαρκούς μέχρι και καθόλου ενημέρωσης δε μπορεί να συνεχιστεί. Κι όταν δεν εκτιμάς το μοναδικό μέσο που σε προβάλλει (σ.σ. stivoscy.net), αρχίζεις να σκέφτεσαι αν μόνο η ενημέρωση μπορεί να χαρακτηρισθεί ανεπαρκής!

Αρχικά, καταλάβαμε όλοι μας ότι τα αποτελέσματα όλων των αγώνων στην Κύπρο τα βρίσκουμε ΜΟΝΟ μέσω του stivoscy.net; Πέρυσι μάλιστα μερικές φορές χρειάστηκε να τα δακτυλογραφήσω ο ίδιος επειδή μεσολαβούσε σαββατοκυρίακο! Δηλαδή αν δεν υπήρχε αυτή η σελίδα τι θα γινόταν; Θα γυρεύαμε τα έντυπα αποτελέσματα από τους προπονητές στα γήπεδα; Ή θα ήμασταν ευχαριστημένοι με τις 3 πρώτες θέσεις που δημοσιεύονται στον τύπο;

Φτάσαμε στο σημείο ένας νέος που μόλις μπήκε στην 3η δεκαετία της ζωής του και δουλεύει χωρίς κανένα αντάλλαγμα, να παρέχει όλη την ενημέρωση (που ακόμη σίγουρα μπορεί να χαρακτηρισθεί ελλιπής), και κάποιοι οι οποίοι θέλουν να αυτοαποκαλούνται “αρμόδιοι” και πληρώνονται μερικές χιλιάδες μηνιαίως, να σφυρούν αδιάφορα.

Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω γιατί πιστεύω ότι το μήνυμα μου το έχω περάσει, και γιατί για όλες τις ασυδοσίες και αυθαιρεσίες που ζήσαμε φέτος θα αναφερθώ σε άλλο μου άρθρο.

Απλά να τονίσω ότι μετά το άρθρο για την αποστολή στο Ισραήλ που έμεινε στο σκοτάδι, δέχτηκα πληθώρα μηνυμάτων από πολλούς αθλητές και όχι μόνο. Μηνύματα που έβγαζαν όλη την αγανάκτηση για όλα τα κακώς κείμενα του χώρου μας, και παράλληλα έδιναν τα συγχαρητήρια τους που έστω και τώρα, κάποιος βρήκε τη δύναμη να τα δημοσιεύσει. Φανέρωναν επίσης την ελπίδα τους να συνεχισθεί αυτή η κριτική, και επιτέλους να υπάρξει διαφάνεια και αξιοκρατία.

Η δική μου διαβεβαίωση είναι μία: η περίοδος χάριτος έχει παρέλθει. Το StivosCy.Net δημιουργήθηκε και υπάρχει με αποκλειστικό και μόνο γνώμονα την αγνή αγάπη μας για το στίβο, και ακριβώς έτσι θα συνεχίσει. Τους/σας/μας αρέσει ή όχι, είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ διαδικτυακό μέσο που προβάλει αποκλειστικά τον Κυπριακό στίβο. Και στον Κυπριακό στίβο δεν χωράνε όσα γίνονται σε όλους τους υπόλοιπους θεσμούς στην Κύπρο.

Περήφανα και σταράτα,
Κωνσταντίνος Τιμινής

Ελληνική Δικαιοσύνη και Αττίλας 3

Του Κώστα Βαξεβάνη

Την Παρασκευή το πρωί, στην πτήση από Λάρνακα για Αθήνα, μια κυρία κρατούσε στο χέρι της ένα χαρτί με μερικές δεκάδες ονόματα, τα οποία διάβαζε ένα προς ένα στη διπλανή της. Απ’ ό,τι της διευκρίνιζε, ήταν τα ονόματα όσων είχαν βγάλει λεφτά από την Κύπρο στο εξωτερικό τις κρίσιμες μέρες πριν το Eurogroup. Λίγες ώρες πριν, μια άλλη λίστα, την οποία δημοσιεύσαμε μάλιστα, με τους πολιτικούς των οποίων σβήστηκαν δάνεια, κυκλοφορούσε στα γραφεία των κυπρίων βουλευτών.

Η Κύπρος, όπως και η Ελλάδα λίγο πριν, ψάχνει τα παρασιτικά εκείνα φαινόμενα, που θεωρεί ότι μπορεί να την έφεραν ως την κρίση. Μέσα σε ένα σύνολο από φήμες ή από πραγματικά γεγονότα που θα ακολουθήσουν, οι Κύπριοι θα αναζητούν τον υπάλληλο που έφταιξε, τον κρατικό λειτουργό που ήταν τεμπέλης, τον πολιτικό που ήταν διεφθαρμένος. Και ο κυπριακός Τύπος, όπως και πάλι ο ελληνικός, ο επί τόσα χρόνια σιωπηλός, θα ανακαλύπτει διάφορα φαινόμενα διαφθοράς, τα οποία όπως θα αποδίδει γενικώς σε κάποιους, στην κακοδαιμονία ίσως, αλλά θα αποφεύγει να καταγράψει την πραγματικότητα.

Ο Αττίλας 3 στην Κύπρο, δημιουργήθηκε από τις Τράπεζες. Από τους τραπεζίτες δηλαδή, από την πρακτική τους και από τις δύο Κεντρικές Τράπεζες. Την Κεντρική Τράπεζα Κύπρου και την Τράπεζα της Ελλάδας. Ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου κ Ορφανίδης, όπως και ο έλληνας ομόλογός του κ Γ Προβόπουλος, δεν άσκησαν κανένα έλεγχο στη λειτουργία των Τραπεζικών Συστημάτων. Άφησαν τους Τραπεζίτες να αλωνίζουν, να υποθηκεύουν το μέλλον της Κύπρου, να μοιράζουν δάνειαχωρίς εγγυήσεις. Σε ό,τι αφορά τον Προβόπουλο, ευθύνεται επίσης για την κάλυψη του Βγενόπουλου στην ελληνική Δικαιοσύνη, όπου ο Προβόπουλος αντί να κληθεί ως συνυπεύθυνος για την υπόθεση MIG, κλήθηκε ως μάρτυρας απαλλαγής του Βγενόπουλου.

Το 2006 ο Βγενόπουλος με δύο funds αγόρασε το 22% της Λαϊκής Τράπεζας Κύπρου. Οι κύπριοι μεγαλομέτοχοι, προτιμούσαν έναν έλληνα επενδυτή από τον προηγούμενο κάτοχο των μετοχών την Τράπεζα HSBC. Λίγο αργότερα πέταξε το παλιό ΔΣ της Τράπεζας και διόρισε δικούς του ανθρώπους. Φόρτωσε στη συνέχεια τη Λαϊκή με την Τράπεζα Μarfin-Εγνατία, βάζοντάς την να πληρώσει μεγάλο τίμημα για την αγορά της. Το επόμενο βήμα ήταν, αντί όπως συμβαίνει διεθνώς για λόγους τραπεζικής-εταιρικής ασφάλειας, τα καταστήματα στην Αθήνα να είναι θυγατρικές, να γίνουν υποκαταστήματα. Έτσι, από την Κύπρο άρχισαν να μεταφέρονταν στα ελληνικά υποκαταστήματα τεράστια ποσά για δανειοδοτήσεις.

Η Λαική Τράπεζα άρχισε να δίνει δάνεια σε «επενδυτές» που ενδιαφέρονταν να αγοράσουν μετοχές του Ομίλου. Δηλαδή κάποιος έπαιρνε χρήματα από Τράπεζα του Ομίλου για να κάνει αύξηση μετοχικού κεφαλαίου στον Όμιλο.

Ως εγγύηση γι αυτά τα δάνεια, μπήκαν οι ίδιες οι μετοχές. Αυτό μπορεί να συμβεί στην τραπεζική πρακτική, αλλά όταν οι μετοχές οι οποίες μπήκαν ως ενέχυρο, αρχίσουν να πέφτουν, ο επενδυτής – δανειολήπτης πρέπει να επιστρέψει τη διαφορά της αξίας. Επίσης δεν επιτρέπεται να δίνονται δάνεια που επενδύονται στον ίδιο όμιλο επιχειρήσεων γιατί εκθέτουν σε ισχυρό κίνδυνο την Τράπεζα. Κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Η Τράπεζα της Ελλάδας αυτή που σήμερα παίρνει μέτρα στο όνομα τραπεζικής σταθερότητας, δεν έκανε έλεγχο για την τραπεζική σταθερότητα που απειλούταν από αυτές τις δανειοδοτήσεις. Ούτε η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς. Το ίδιο συνέβη και με την Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου, στην οποία μέλη του ΔΣ, έστελναν
γράμματα στον διοικητή, επισημαίνοντας τους κινδύνους. Ανάμεσα στους δανειολήπτες ήταν το Βατοπέδι, στο οποίο δόθηκαν 173 εκατομμύρια δάνειο και επενδύθηκαν μέσω offshore στον Όμιλο MIG 133 εκατομμύρια.

Όταν στη συνέχεια η Λαϊκή άρχισε να έχει εξαιτίας αυτής της πολιτικής πρόβλημα ρευστότητας, μπήκαν χρήματα από το ευρωσύστημα (ELA) τα οποία ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο. Αντίστοιχη πολιτική είχε η Τράπεζα Κύπρου, η οποία σε καιρό ελληνικής και διεθνούς κρίσης άνοιγε υποκαταστήματα στην Ελλάδα και αγόραζε τράπεζες σε Ρωσία και Ρουμανία. Τα δάνεια έρρεαν φυσικά με εγγυήσεις ό,τι βάφτιζαν εγγυήσεις, με την «άδεια» της Τράπεζας της Ελλάδος.

Αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με τις αναλύσεις της Λαικής Τράπεζας στην Κύπρο,το προβληματικό χαρτοφυλάκιο της Τράπεζας,από δάνεια στην Ελλάδα, ανέρχεται σε 3,5 δις. Το 20% δηλαδή του ΑΕΠ της χώρας. Η συνέχεια είναι γνωστή. Τα πράγματα πλέον είναι ξεκάθαρα και είναι σκανδαλώδες τις ημέρες που καταρρέει η Κύπρος εξαιτίας αυτή της πολιτικής, ο αντιεισαγγελέας Εφετών Ιωάννης Μωραϊτάκης να αρχειοθετεί την υπόθεση MIG, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα τις διαβεβαιώσεις Προβόπουλου πως όλα έγιναν νομότυπα.Του Προβόπουλου, τον οποίο έπρεπε να καλέσει ως κατηγορούμενο για πλημελή έλεγχο και ψευδείς διαβεβαιώσεις. Αν ο εισαγγελέας θεωρεί πως ο Προβόπουλος του έλεγε την αλήθεια, ας ανοίξει την τηλεόρασή του στα δελτία ειδήσεων. Ή ακόμη χειρότερα, ας στείλει τη διάταξη αρχειοθέτησης στους πολίτες της Κύπρου. Ο κύριος Μωραϊτάκης έχει καταστήσει αυτόν που σήμερα καλείται να απολογηθεί για ένα εμφανές έγκλημα από ολόκληρο λαό, προκαταβολικά «αθώο». Ο Βγενόπουλος, ενάντια σε κάθε λογική και οικονομική πραγματικότητα, θα χρησιμοποιήσει μάλιστα τον εισαγγελέα για να γίνει -ως «αθώος»- διώκτης όσων αποκάλυψαν την αλήθεια.

Πηγή:http://www.koutipandoras.gr

Χωρίς την Πέπσι Κόλα φεστιβάλ ΕΔΟΝ δεν γίνεται;

 Στην Κύπρο έγινε μια δεύτερη εισβολή μέσω της Ε.Ε. και οι διοργανωτές του φεστ της ΕΔΟΝ -νεολαία ΑΚΕΛ- δεν έχουν μια κεντρική εκδήλωση με θέμα την καπιταλιστική κρίση,το Μνημόνιο, την Ε.Ε., την χρήσιμη για το σύστημα αριστερή διακυβέρνηση.Καλό το κλαρινέτο και ο αειθαλής Βασίλης αλλά ρε παιδιά και μια  αυτοκριτική θα 'ταν καλή. Η ελεγχόμενη έξοδος από το ευρώ με τη συναίνεση της Ε.Ε. είναι η κολυμπήθρα του Σιλωάμ για την αριστερή μνημονιακή διακυβέρνηση και τη φιλο-ιμπεριαλιστική συμμαχία με Ισραήλ-ΗΠΑ-Ε.Ε.; Το ν+άπειρο από χορηγούς σ' ένα αριστερό φεστ τη κουλτούρα χειραφέτησης διαπαιδαγωγεί στη νεολαία; Δηλ. χωρίς την Πέπσι κόλα γρανάζι δεν γυρνά;

Σας παραθέτουμε το Link από το άρθρο της Γνώμης (ΑΚΕΛΙΚΗ εφημερίδα) σχετικά με το φεστιβάλ της ΕΔΟΝ

http://www.music.net.cy/easyconsole.cfm/page/read/n_id/17846

Bασίλης Κυριάκου
Μέλος της Ανατροπής.

Ο Λαός δεν αντέχει άλλο , αντικαπιταλιστική προοπτική η μόνη λύση

Tην ίδια ώρα που η Τράπεζα Κύπρου μελετά σχέδιο εθελούσιας εξόδου των υπαλλήλων της με στόχο να ανοίξει τη πόρτα της ανεργίας σε χίλιους περίπου εργαζομένους , οι οποίοι θεωρούνται'' πλεονάζων'' προσωπικό ,  η ανεργία στην Κύπρο ανήλθε στο 16,3% του ενεργού πληθυσμού, και σε απόλυτους αριθμούς τα 73.000 άτομα,  το Μάιο έναντι 15,8% ή 71.000 άνεργους που ήταν τον Απρίλιο, ποσοστό που αποτελεί τη  μεγαλύτερη ετήσια ποσοστιαία αύξηση της ανεργίας μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης.

 Mε το μέλλον να διαφαίνεται ακόμη χειρότερο αφού χιλιάδες νέοι,κυρίως απόφοιτοι πανεπιστημίων της  φετινής χρονιάς έρχονται τώρα, να ζητήσουν εργασία μέσα σε ένα σύστημα το οποίο τείνει να συνεχίζει την επιλεκτική χρεοκοπία της χώρας για τη διάσωση κάποιων κερδοσκοπικών Ιδιωτικών εταιριών και τραπεζών , τα χρέη των οποίον καλείται να πληρώνει καθημερινά ο κάθε πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας .

 Η Κυπριακή κυβέρνηση προτίμησε τη παραμονή της χώρας στην Ε.Ε την ίδια ώρα που το ποσοστό ανεργίας  είναι το μόνο που αναπτύσσεται καθημερινά στiς χώρες της ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσο και αν οι κυβερνήσεις των  κρατών μελών προβάλλουν ως λόγο εφαρμογής των μέτρων λιτότητας την επικείμενη ανάπτυξη και την εξόφληση του χρέους , αυτά τα οποία ουσιαστικά πετυχαίνουν ως αποτέλεσμα με τα σημερινά μέτρα λιτότητας  είναι το ποσοστό ανεργίας  να βρίσκεται στα ύψη συνεχώς , πολλοί συνάνθρωποι μας να ζουν σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης , τα κοινωνικά προβλήματα όπως η υπογεννητικότητα να αυξάνονται συνεχώς και να κάνουν την εμφάνιση τους πιο μαζικά πλέον πράξεις βίας και καταστολής από την αστυνομία και τις φασιστικές- νεοναζιστικές ομάδες.

 Μαζί όμως με αυτά, αναπτύσσονται και οι κοινωνικές εκρήξεις και η αγανάκτηση , ο λαός δεν αντέχει άλλη καταπίεση πλέον, δεν αντέχει να πληρώνει καθημερινά τα χρέη της αστικής Τάξης , δεν αντέχει να βλέπει  ιδιωτικούς οργανισμούς να καρπώνονται τους φυσικούς πλούτους της χώρας του και σε αυτόν να μην δίνουν τίποτα , δεν αντέχει να ζει σε ένα σύστημα στο οποίο η εργασία έχει πάψει να είναι δικαίωμα και που καλείται να ψηφίζει μόνο πολιτικούς υποστηρικτές αντιλαϊκών πολιτικών και σχεδίων. 

Με όπλο αυτή την αγανάκτηση των πολιτών επιβάλλεται η μαζική λαϊκή εξέγερση με στόχο την έξοδο απ' το καπιταλιστικό σύστημα για την επιβολή ενός κομουνιστικού συστήματος δηλαδή  μιας οργανωμένης αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας με συνδικαλιστική δομή που θα διαχειρίζεται τη διανομή αγαθών και υπηρεσιών ανάμεσα στους πολίτες της χώρας , ένα σύστημα στο οποίο ο λαός θα αποφασίζει και θα ενεργεί έχοντας στα χέρια του τα μέσα παραγωγής και τους φυσικούς πόρους . 

Η έξοδος απ' το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι φωνή διαμαρτυρίας ,είναι η μόνη λύση για να ζήσει  δίκαια και ελεύθερα ο κάθε άνθρωπος , ο κάθε εργαζόμενος ,στο σήμερα και στο αύριο.

                                                              Μάριος Αποστολίδης

Ήρθε η ώρα ο λαός της Κύπρου να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του

Τις τελευταίες μέρες σε πολλές πόλεις της Τουρκίας , πλήθος κόσμου διαδηλώνει κατά της κυβέρνησης του Ερτογάν με αποτέλεσμα ο λαϊκός ξεσηκωμός των αγωνιστών Τούρκων διαδηλωτών να έχει οδηγήσει το αστυνομικό κράτος του Ερτογάν να κάνει ακραία χρήση βίας για τη καταστολή τους . Με τους τραυματίες να ξεπερνούν τους 1000 η κυβέρνηση της Τουρκίας δείχνει το αληθινό της φασιστικό πρόσωπο

 Ο λαϊκός ξεσηκωμός όμως δεν έμεινε εκεί , έχει  ήδη επεκταθεί στα κατεχόμενα , όπου μεγάλος αριθμός Τουρκοκυπρίων φοιτητών διαδηλώνουν κατά της Τούρκικης κυβέρνησης και απαιτούν ένα καλύτερο μέλλον .
ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΕ σήμερα είναι η ευκαιρία σου να βγεις στο δρόμο να διαδηλώσεις , να δώσεις αγώνα . Η λύση του εθνικού προβλήματος δε θα έρθει με το να κάθεσαι στο καναπέ και περιμένοντας τη πολιτική ηγεσία και το κάθε Ευρωπαίο να στο λύσει , θα έρθει όταν βγεις στο δρόμο ζητώντας την αποστρατικοποίηση του Νησιού , ζητώντας αυτό το οποίο δικαιούσαι τόσα χρόνια : Mια ενωμένη πατρίδα πλήρως αποστρατικοποιημένη και ανεξάρτητη . Χωρίς στρατούς κατοχής , έξοδο απ' τη σκλαβιά της Ε.Ε και επιστροφή της κυριαρχίας του νησιά στα χέρια του λαού της Κύπρου.

Ενωμένοι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μπορούμε για μια Κύπρο ενωμένη και Ελεύθερη.

Αριστερή κυβέρνηση και εξουσία

Πέτρος Κοσμάς

Να διεκδικήσει την εξουσία όμως, όχι την κυβέρνηση…

Αρκετές αναλύσεις και ποικίλες συζητήσεις συσχετίζουν άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά τη λεγόμενη «αριστερή κυβέρνηση» ως τμήμα της στρατηγικής μετάβασης προς το σοσιαλισμό, παρουσιάζοντας αρκετά ιστορικά παραδείγματα και διανθίζοντας το όλο ζήτημα με επίκαιρες προεκτάσεις.

Η πλήρης πραγματικότητα είναι ότι σε μια άλλη εποχή του καπιταλισμού, αυτό συνοδευόταν από την ύπαρξη του ανεπτυγμένου εργατικού κινήματος της διαπραγμάτευσης. Από τη συνύπαρξη στον έναν ή τον άλλο βαθμό των δύο συστημάτων (καπιταλιστικού και «υπαρκτού» σοσιαλισμού) και από μια άλλη κοινωνική υπερδομή, όχι χαρακτηρισμένη από τον ατομικισμό, αλλά από τη συλλογικότητα. Όλα τα κομμουνιστικά ρεύματα (από το ευρωκομμουνιστικό και το τριτοδιεθνιστικό μέχρι το μαοϊκό και το τροτσκιστικό) θεωρούσαν φυσιολογικό να υπάρχουν στα πολιτικά τους προγράμματα ενδιάμεσα τακτικά βήματα που περιελάμβαναν κάποια μορφή κυβερνητικής εξουσίας. Πάντα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος και με στόχο τη συγκέντρωση δυνάμεων για την παραπέρα επικράτησή τους.

Υπήρχε η εντύπωση ότι οι συνθήκες ευνοούσαν. Κάτι ο αντιαποικιακός αγώνας, κάτι η ισορροπία των δύο υπερδυνάμεων, κάτι η γενικότερη αίγλη της δημοκρατίας και του αντιφασισμού μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έσπρωχναν εύκολα προς τέτοιες προγραμματικές κατευθύνσεις. Αυτά τα ενδιάμεσα βήματα πάντα συνδέονταν με την αξιοποίηση του αστικού κράτους για τη σταδιακή καταστροφή του και το μετασχηματισμό του σε σοσιαλιστικό. Σε αντίθεση με τη λενινιστική διδασκαλία για το κράτος, αλλά και τις ποικίλες ήττες που γνώρισε η τακτική αυτή ήδη στον 20ό αιώνα.

Σήμερα, τα πράγματα έχουν όμως αλλάξει. Καμία από αυτές τις σχετικά «ευχάριστες» συνθήκες δεν ισχύει. Η κρίση υπερσυσσώρευσης που μαίνεται αδυσώπητη στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα από το 1973 και μετά, οδήγησε στο σάρωμα κάθε κατάκτησης των εργαζομένων. Η νέα αγριότερη φάση της κρίσης, που ξέσπασε το 2008, οδηγεί τους πιο αντιδραστικούς κύκλους των αγορών σε επίθεση στο ίδιο το αστικοδημοκρατικό πολίτευμα. Ποια τακτική αριστερής κυβέρνησης εκείνης της παλιάς μορφής μπορεί να σταθεί σε ένα τέτοιο τοπίο; Μάλλον καμία…

Οι όποιες αριστερόστροφες διαφοροποιήσεις μιας «αριστερής κυβέρνησης» από τα άλλα αστικά κόμματα θα γίνονται σε επίπεδο ύφους και τακτικισμού. Σε στρατηγικό επίπεδο όμως, αυτή θα προσαρμόζεται στην επιλογή της υποστήριξης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και προοπτικά θα συμμορφώνεται με τους σκληρούς όρους της ευρωζώνης. Η στόχευση σε μια «προοδευτική» παραλλαγή της αστικής πολιτικής θα αδυνατεί να αμφισβητεί τον ίδιο τον καπιταλισμό ως ένα αντιδραστικό πλέον σύστημα στον ιστορικό ορίζοντα της ανθρωπότητας.

Αντιθέτως, παρόλο που οι παραγωγικές δυνατότητες της εργασίας έχουν απογειωθεί, στοιχειοθετώντας πιο άμεσα την κομμουνιστική δυνατότητα, η παρούσα κρίση και η απορρύθμιση της εργασίας θέτει το ζήτημα της εξουσίας των δυνάμεων της εργασίας και όχι της «αριστερής κυβέρνησης». Το εργατικό κίνημα, υποχρεωμένο πλέον από τις ιστορικές περιστάσεις, πρέπει να διεκδικήσει την εξουσία. Όχι στο «παλαιό» ιστορικό σημείο «σοσιαλισμός ή καπιταλισμός», αλλά στο επίκαιρο με φόντο την κρίση: Mε δημοκρατικό – αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο βάσει ενός προγράμματος εξόδου από την κρίση, να θεμελιώσει την πάλη για το μετασχηματισμό της κοινωνίας σε σοσιαλιστική από εκείνο το σημείο. Και να διεκδικήσει την εξουσία όμως, όχι την κυβέρνηση…

Από την άλλη μεριά, η ριζοσπαστική και εν γένει η κομμουνιστική Aριστερά, εκτός από την επισήμανση των κινδύνων μιας τεράστιας εξαπάτησης του εργαζόμενου λαού ή μιας αντιδημοκρατικής εκτροπής, την οποία μπορεί να επιφέρει μια αφελής εμμονή στο πείραμα της «αριστερής κυβέρνησης», οφείλει να θέτει διαρκώς στους εργαζόμενους ένα αναλυτικό και ολοκληρωμένο μεταβατικό πρόγραμμα εξουσίας. Σαν να επρόκειτο να αναλάβει αύριο την κυβέρνηση και την εξουσία. Η περίοδος όπου οι γενικές αιχμές θεωρούνταν επαρκείς έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Ο ρόλος του κομμουνιστικού κινήματος και ο συντακτικός του λόγος έχει ιστορική υποχρέωση να επανέλθει στο προσκήνιο. Δεδομένου ότι τα ζητήματα του χρέους, της ΕΕ και του ευρώ ήδη αποτελούν ζητήματα πρώτης γραμμής της παρέμβασης της αντικαπιταλιστικής Aριστεράς, αυτή οφείλει στο πολιτικό ζήτημα να εκδηλώσει το χαρακτήρα του δημοκρατικού πολιτεύματος και του συντάγματος. Στο εθνικό ζήτημα να αποτυπώσει συνολικά τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας. Και φυσικά, στο κοινωνικό ζήτημα να ξεκαθαρίσει ποιο θα είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, τη δομή και τη μορφή οργάνωσης της οικονομικής δραστηριότητας, στα πλαίσια του εργατικού ελέγχου και της συνεταιριστικής επιχείρησης. Να ορίσει τη δομή και το περιεχόμενο μιας νέας βιομηχανικής ανάπτυξης της χώρας, στηριγμένης στις δημόσιες επενδύσεις και στα πανεπιστημιακά ιδρύματα που θα πρέπει να λειτουργούν βάσει των αναγκών της κοινωνίας. Σημειωτέον ότι η σύνδεση της επιστήμης με την παραγωγή και την εργασία είναι επιθυμητή. Αρκεί οι δυνάμεις της εργασίας να θέσουν τους δικούς τους όρους για να είναι ρεαλιστική η δυνατότητα διαχείρισης προς όφελός τους.

Υπό το πρίσμα αυτό και μόνο, οι σπίθες ενός νέου εργατικού διαφωτισμού του 21ου αιώνα μπορούν να ανάψουν.

(Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 05/05/2012)

Βιομηχανικό προλεταριάτο στην Κύπρο: Η βιομηχανία Fast Food

του Κωνσταντίνου Κωνσταντίνου

Αφιερώνεται στην Ραντκα Νικόλοβα που απεβίωσε εν ώρα εργασίας στα σύγχρονα κάτεργα της Pizza Fan

Υπάρχει βιομηχανικό προλεταριάτο; Και μάλιστα στην Κύπρο; Η απάντηση που δίνει το κείμενο όχι μόνο αφορά όλες τις ανεπτυγμένες χώρες αλλά έχει μεγαλύτερη ισχύ εκτός Κύπρου, μιας και πραγματεύεται ένα τομέα που είναι εξ ορισμού πανομοιότυπος διεθνώς (franchise). Μάλιστα η Κύπρος παίρνεται μόνο ευκαιριακά και για προσωπικούς λόγους και η αναφορά σε αυτήν καταλαμβάνει ένα πολύ μικρό κομμάτι του κειμένου.

Η επιμονή σε τέτοιους όρους του παλιού καλού μαρξισμού μοιάζει παρωχημένη.Όροι όπως ”αποβιομηχανοποίηση” και ”μεταβιομηχανική κοινωνία” χρησιμοποιούνται πλέον ευρέως για την ανάλυση των ταξικών σχέσεων (εφόσον γίνεται παραδοχή ότι υπάρχουν καν τάξεις) φτάνοντας στο συμπέρασμα ότι το βιομηχανικό προλεταριάτο, έτσι όπως το όριζε η κλασσική θεωρία έχει συρρικνωθεί δραματικά ή δεν υπάρχει καν: Ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας έχει δώσει την θέση του στις ”υπηρεσίες”, αλλάζοντας τις υλικές συνθήκες παραγωγής και γενικότερα τις συνθήκες που έκαναν το βιομηχανικό προλεταριάτο όχι μόνο μια κατηγορία αλλά και το επαναστατικό υποκείμενο, βάζωντας στην θέση του την ”άυλη εργασία”, το κογκνιταριάτο, το πλήθος κ.ο.κ.

Η Κύπρος προβάλλεται σαν ένα νησί αποκλειστικά υπηρεσιών άρα η αναφορά σε μια τέτοια τάξη ακούγεται γραφική. Μέσα από μια πιο προσεκτική ματιά όμως φαίνεται ότι αυτό που για την σημερινή ριζοσπαστική θεωρία είναι πλέον αυτονόητο δεν είναι παρά χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπου η θεωρία αδυνατεί ή δεν θέλει να ξεφύγει από τον φετιχισμό του εμπορεύματος και την πραγμοποίηση αναπαράγοντας αστικες αντιλήψεις. Ο τομέας των fast food, ένας από τους πιο αναπτυσσόμενους τομείς που κατηγοριοποιούνται σαν υπηρεσίες, είναι το αντικέιμενο μας. Το δείγμα είναι η αλυσίδα μεξικάνου φαγητού Taco Bell η οποία είναι μια από τις μεγαλύτερες αλυσίδες φαγητού στον κόσμο με 6500 καταστήματα παγκοσμίως και ο βασικός ανταγωνιστής των McDonald’s στις ΗΠΑ. Με μια ανάλυση της φύσης, της έντασης και των υλικών συνθηκών της εργασίας, της παραγωγικής διαδικασίας και της σχέσης των εργαζόμενων με αυτήν γίνεται αντιληπτό ότι αυτές οι υπηρεσίες είναι πέρα για πέρα βιομηχανία με συνδυασμό φορντικών και μετα-φορντικών χαρακτηριστικών.

Η ειρωνία είναι ότι ενόσω ένα μεγάλο κομμάτι της ριζοσπαστικής/αριστερής διανόησης προσπαθούσε και κατάφερνε να πείσει για την ραγδαία αποβιομηχανοποίηση και γραφειοποίηση της οικονομίας και άρα την εξαφάνιση του προλεταριάτου, μέλη της αστικής διανόησης επεσήμαναν ακρίβως το αντίθετο ήδη από το ’70 με πληθώρα επιστημονικών άρθρων π.χ. στο Harvard Business Review (αυτήν την κομμουνιστική φυλλάδα). (Ενδεικτικοί τίτλοι: ”The industrialization of service”, ”Production-line approach to service” του T. Levitt). Πέρα από την εύκολη και σωστότατη απάντηση ότι μεγάλο μέρος της παραδοσιακής βιομηχανίας δεν εξαφανίστηκε αλλά μετακινήθηκε σε άλλες ηπείρους, αυτό που οι αριστεροί θιασώτες της αποβιομηχανοποίησης και γραφειοποίησης αγνοούν είναι ο βαθμός βιομηχανοποίησης των υπηρεσιών. Ο T. Levitt στις έρευνες του χρησιμοποιεί τα McDonald’s σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας ”υπηρεσίας” που αύξησε ραγδαία την αποδοτικότητα της εφαρμόζοντας πλήρως στην διαδικασία παραγωγής και στην λογική οργάνωσης τον φορντισμό. Πριν λίγα χρόνια οι Bowen και Youngdahl στην έρευνα τους με τίτλο ” “Lean” service: in defense of a production-line approach” παίρνουν την σκυτάλη από τον Levitt και επισημαίνουν την ”αλλαγή παραδείγματος” στις βιομηχανοποιημένες υπηρεσίες χρησιμοποιώντας αυτή την φορά το Taco Bell.

Η εν λόγω εταιρεία συνδυάζει με επαναστατικό τρόπο στοιχεία φορντισμού με στοιχεία του λεγόμενου ”τογιοτισμού”, ενός μοντέλου οργάνωσης της παραγωγής πρωτοεφαρμοσμένο στην Toyota που υπερβαίνει τον φορντισμό με κύρια στοιχεία: α) την διατήρηση μεν του mass-production αλλά μετατρέποντας το σε mass-customization και β) το JIT (Just In Time), δηλαδή την παραγωγή και τον εφοδιασμό της προσαρμοσμένο στις παραγγελίες. Με αυτά τα στοιχεία οι εταιρείες μπορούν πολύ καλύτερα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του μετανεωτερικού πελάτη (αλλά και να τις διαμορφώσουν). Οι Bowen/Youngdahl όχι μόνο τονίζουν την τρομερή αλλαγή που έφερε η εφαρμογή αυτού του βιομηχανικότατου μοντέλου στο Taco Bell ξεπερνώντας σε αποδοτικότητα και παραγωγικότητα τα φορντικά McDonald’s, αλλά προτείνουν ένθερμα τέτοια βιομηχανοποίηση να εφαρμοστεί σε όλες τις υπηρεσίες (τα άλλα δύο παραδείγματα της θέσης τους περί εκβιομηχάνισης είναι μια αεροπορική εταιρεία και ένα νοσοκομείο!). Δεν παραλείπουν συνεχώς να τονίζουν ότι η βιομηχανία είναι ο πρωτοπόρος τον οποίο πάντα οι υπηρεσίες ακολουθούν και όχι το αντιθέτο. Τονίζουν βεβαίως ότι αυτό το μοντέλο ”ενδυναμώνει” (empowering) τους εργαζόμενους, ενισχύει την συμμετοχή τους, την αυτονομία τους κτλ. Τέτοιοι ισχυρισμοί υπάρχουν και από τους αριστερούς υποστηρικτές της θέσης περί αποβιομηχανοποίησης. Το να ισχυρίζεται αυτό η αστική κοινωνιολογία είναι κατανοητό, αλλά η αριστερά; Πόσος κρετινισμός απαιτείται για να χαρακτηρίσεις την αποβλακωτική, μονότονη και με μισθό πείνας εργασία σε ένα τηλεφωνικό κέντρο ή σε ένα λογιστικό γραφείο δημιουργική και empowering;

Ο όλο και αυξανόμενος καταμερισμός της εργασίας, η μονότονη, τυποποιημένη και επαναλαμβανόμενη δουλειά και βεβαίως ο χαμηλότατος ή και ανύπαρκτος μισθός (”πρακτική εξάσκηση”) είναι μερικά δείγματα της εφαρμογής της βιομηχανικής οργάνωσης στις υπηρεσίες.

Αλλά ο τομέας του fast food δεν είναι καν βιομηχανοποιημένες υπηρεσίες αλλά βιομηχανία σκέτη: παραγωγή υλικών εμπορευμάτων. Το γεγονός ότι η λιανική πώληση των εμπορευμάτων γίνεται αμέσως μετά την παραγωγή, ή καλύτερα η παραγωγή γίνεται κατά παραγγελία, ελάχιστα διαφέρει από αυτό που γίνεται στην Toyota. Πιο συγκεκριμένα, είναι μια σύμπτυξη στον χρόνο και στον χώρο της διαδικασίας της παραγωγής με την διαδικασία της ζήτησης και της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων. Σύμπτυξη που συμβαλλεί στο να καλύπτει στην καθημερινότητα μας τον χαράκτηρα του κλάδου με τον μανδυά των υπηρεσιών. Αλλα εν τέλει δεν μπορεί να μας εμποδίσει να κατανοήσουμε ότι αυτά που βλέπουμε μπροστά μας σε ένα Mall ή σε ένα εμπορικό δρόμο δεν είναι παρά μίνι εργοστάσια με ένα τμήμα πώλησης στο μπροστινό μέρος. Πως γίνεται η παραγωγή συσκευασμένων τροφίμων όπως κονσέρβες να συνιστά ”εργοστάσιο” και βιομηχανία (έτσι μετριέται στατιστικά) αλλά η πλέον εντατικοποιημένη και εκμεταλλευτική βιομηχανία μαζικής παραγωγής φαγητού όχι; Η φυσική παρουσία πελατών μας δημιουργεί μια ψευδαίσθηση. Όπου υπάρχει το εμπόρευμα, η εμπορευματική σχέση, φαινομενικά, επικαλύπτει την παραγωγική: αυτό είναι ο φετιχισμός του εμπορεύματος.

Ας εισέλθουμε τώρα σε αυτό το εργοστάσιο για να δούμε εν συντομία κάποια βασικά χαρακτηριστικά της παραγωγής. Καταρχήν έχουμε να κάνουμε με την παραγωγή υλικών εμπορευμάτων. Μια παραγωγή που, ανάλογα με την πελατεία, μπορεί να φτάσει σε τρομερά επίπεδα έντασης και ταχύτητας. ”Καρδιά” είναι δύο μίνι γραμμες παραγωγής με τέσσερα διαφορετικά πόστα. Σε περιόδους αιχμής ο εργάτης μπορεί να στέκεται δουλεύοντας μανιωδώς σε ένα σημείο για ώρες χωρίς περιθώριο ανάπαυλας ούτε για να σκουπίσει τον ιδρώτα του. Και αυτό όχι γιατί απαγορεύεται αλλά γιατί λόγω της μεγάλης ταχύτητας παραγωγής η παραμικρή καθυστέρηση ενός δευτερολέπτου (sic) είναι ικανή να βαρυφορτώσει την γραμμή καθυστερώντας τις παραγγελίες. Οι οθόνες πάνω από τα κεφάλια βγάζουν ένα ”average preparation time” για κάθε παραγγελία ο οποίος πρέπει να μένει κατω από το ένα λεπτό! Η διαδικασία είναι πλήρως εξορθολογικοποιημένη σε σημείο που η ποσοτήτα ενός υλικού, π.χ. μαρουλλιού, που ο συναρμολογητής τοποθετεί σε ένα συγκεκριμένο προιον έιναι καθορισμένη κατά γραμμάρια (π.χ. 26γρ). Οι κινήσεις των χεριών στην γραμμή παραγωγής (π.χ. που πρέπει την ταδε στιγμή να πάει το δεξί χέρι για να εξοικονομήσει και το τελευταίο δευτερόλεπτο) είναι και αυτές καθορισμένες: ο τευλορισμός δεν πέθανε. Οι κάμερες ελέγχουν και τιμωρούν την κάθε κίνηση (π.χ. αν πάρεις να φας μια πατάτα). Αν ληφθεί υπόψην ότι οι εργάτες δουλέυουν από 7 μέχρι και 14 ώρες την ημέρα τότε γίνεται κάπως αντιληπτό το επίπεδο της εξάντλησης.

Στην πραγματικότητα οι εργάτες αναγκάζονται να ζητούν να δουλεύουν τόσες ώρες λόγω του πολύ χαμηλού ωρομισθίου (3,70ευρώ/ώρα) σπρώχνοντας τον εαυτό τους στα όρια. Τα ξεσπάσματα αγανάκτησης δεν είναι σπάνια. (Χαρακτηριστικό περιστατικό: κατά την διάρκεια μιας κουραστικής βάρδιας, ένας μετανάστης εργάτης σταμάτησε την δουλειά απότομα, πήγε σε μια γωνιά και ξέσπασε σε κλάματα. Ρωτώντας τον γιατί κλαίει, απάντησε: ”my life is too hard”. Αμήχανοι και αδυνατώντας να απαντήσουμε στρέψαμε το κεφάλι και συνεχίσαμε την δουλειά αφήνοντας τον να κλαίει).Αυτός ο συνδυασμός φορντισμού, τευλορισμού και ”πανοπτικής” πειθαρχίας συνθέτει το παραγωγικό μοντέλο-υπόδειγμα του μέλλοντος για να εφαρμοστεί σε όλο το εύρος των ”υπηρεσιών”, το πεδίον δόξης λαμπρόν της ”ιδιωτικής πρωτοβουλίας” και της υγειούς επιχειρηματικότητας.

Αυτή η εξαντλητική και αποβλακωτική παραγωγή υλικών εμπορευμάτων βαφτίζεται υπηρεσίες. Στα στατιστικά του ποσοστό απασχόλησης της Κυπριακής Δημοκρατίας οι υπηρεσίες καταλαμβάνουν το 76,9% ενώ η βιομηχανία το 20,2% (Στατιστική υπηρεσία/2012. Είναι ενδιαφέρον ότι το ποσοστό μισθωτών είναι 83,4% και στην Ελλάδα 64%. Από αυτό ίσως μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου στην Κύπρο και η υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο είναι μεγαλύτερη από ότι στην Ελλάδα). Οι εταιρίες κατασκευής φαγητού προσμετρώνται στην ”μεταποίηση”, στην βιομηχανία. Τα fast food όμως συγκαταλέγονται στις υπηρεσίες στην κατηγορία: ”καταστηματα που πωλουν ετοιμα φαγητα”. Που κατασκευάζονται αυτά τα φαγητά; πέφτουν από τον ουρανό; φυσικά μέσα στο κατάστημα, αλλά αυτή η μεταποίηση δεν υπάρχει πουθενά στις στατιστικές. Κρύβεται στην παραπανω κατηγορία. Στα ”καταστήματα έτοιμων φαγητών” υπάρχουν 4000 εργαζομενοι, οι περισσοτεροι από αυτούς σε 3 εταιρίες. Στις υπηρεσίες συμπεριλαμβάνονται επίσης υπηρεσίες καθαρισμού και βιομηχανικού καθαρισμού, οικιακές βοηθοί, νοσοκόμες, τηλεφωνικά κέντρα, τηλεπικοινωνίες, εταιρίες απορριμάτων, επιδιορθώσεις εξοπλισμών και μηχανημάτων και βεβαίως κανονικοί χώροι εστίασης και τα ξενοδοχεία. Καταλαβαίνουμε πόσο συρρικνώνει κάποιος την εργατική τάξη θεωρώντας πως στις υπηρεσίες δεν υπάρχουν εργάτες είτε αυτό πρόκειται για την Κύπρο είτε για τις ΗΠΑ όπου οι εργαζόμενοι στα fast food ανέρχονται στα 3 εκατομύρρια.

Αυτό το προλεταριάτο που κρύβεται στις υπηρεσίες φέρει τις αντικειμενικές συνθήκες του επαναστατικού υποκειμένου. Είναι στην άλλη άκρη της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας και βρίσκεται σε άμεση και ασυμφιλίωτη σύγκρουση καθημερινά με την καρδία τουκεφαλαίου, την παραγωγική διαδικασία την οποία και έμαθε να βάζει σε λειτουργία. Βρίσκει τον εαυτό του καθημερινά να συνθλίβεται από την ”αθόρυβη καταπίεση των παραγωγικών σχέσεων” και πουλάει την εργασιακή του δύναμη για 3 κ 60. Είναι η μόνη τάξη για την οποία η αλλαγή της σχέσης του ανθρώπου με την παραγωγή είναι άμεση και καθημερινή αναγκαιότητα. Είναι η τάξη που δεν φοβάται τους φασίστες γιατί τον τσαμπουκά, το νταηλίκη, τον σεξισμό και τον εκφοβισμό τα αντιμετωπίζει κάθε μέρα από τα αφεντικά και τους επιστάτες. Μαθαίνει αναγκαστικά την συνεργασία, την οργάνωση, την πειθαρχία, την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, κρίσιμα συστατικά της ταξικής πάλης και χαρακτηριστικά που έρχονται σε άμεση αντίθεση με αυτά που καλλιεργεί η εμπορευματική σχέση: τον εγωισμό, την ιδιοτέλεια, τον ”πόλεμο όλων εναντίων όλων”. Η τάση ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και όλων των δυνάμεων της ανθρωπότητας που σκάνε σαν κύμα πάνω στην ατομική ιδιοκτησία που τις περιορίζει ταυτίζεται με το υλικό, αντικειμενικό συμφέρον του προλετάριου να καταργηθεί αυτή η ιδιοκτησία. Σε αντίθεση με έναν μικροαστό η εργάτρια στο Taco Bellή στην Pizza Fan δεν έχει καμιά αυταπάτη ότι μπορεί κάποτε να περάσει στα χέρια της αυτή η επιχείρηση, δεν θα γίνει ποτέ βιομήχανος.

Η μόνη διαφορά με τον κλασσικό βιομηχανικό εργάτη είναι η χαμηλή συγκέντρωση στον χώρο. Σε αυτά τα καταστήματα ο μέγιστος αριθμός ατόμων φτάνει συνήθως τους 25. Αλλά αυτό το μόνο που αλλάζει είναι βαθμός δυσκολίας της οργάνωσης και της ανάπτυξης της ταξικής συνείδησης σε αυτό τον κατακερματισμένο φορντισμό και κάνει το έργο του κτισίματος της τάξης σαν τάξης ακόμα πιο επίπονο. Δεν αλλάζει τους αντικειμενικές συνθήκες της ύπαρξης του σαν κύρια παραγωγική δύναμη και τον αντικειμενικό του χαρακτήρα σαν η τάξη που ”ζητώντας την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας ανάγει σαν αρχή για την κοινωνία αυτό που η κοινωνία έχει ήδη θέσει σαν αρχή για αυτό”. Ειναι καταδικασμένο, με την ύπαρξη της ιδιοκτησίας, να ζει την μισθωτή σκλαβιά ή να πεθάνει ένα πρωινό μέσα στην κουζίνα. Είναι το αρνητικό σε λειτουργία μέσα στον κόσμο, που είναι τίποτα και θα γίνει τα πάντα.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ (1948) ΚΑΙ Η ΚΥΠΡΟΣ

 Στις 14 Απριλίου 2013 στην εκπομπή ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ:

Ο καθηγητής Ιστορίας Αλέκος Χρ. Αλέκου αποκαλύπτει πτυχές της περιόδου του ελληνικού εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα και πως αυτός ο εμφύλιος πόλεμος επηρέασε τα πολιτικά πράγματα στην Κύπρο.

Αναφέρεται επίσης σε άγνωστες ή λιγότερο γνωστές πτυχές της πολιτικής ζωής της Κύπρου τη συγκεκριμένη εποχή.

 http://www.youtube.com/watch?v=BRWA0nYTrfs&feature=player_embedded

Κύπρος: Πρώτα χρεοκοπία και μετά διχοτόμηση;

«Δεν είμαστε μόνοι μας» ήταν ένα από τα βασικά προεκλογικά σλόγκαν του εκλογικού επιτελείου του Αναστασιάδη. Προφανώς αυτό είχε να κάνει με τη φιλοξενία των εργασιών της Έκτακτης Συνόδου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος που διοργανώθηκε στην Κύπρο από το κόμμα που ηγείται, το ΔΗΣΥ.

Ένα μήνα μετά τις εκλογές και ο λαός της Κύπρου έχει υποστεί κοινωνικό σοκ μετά την επαίσχυντη απόφαση του Γιούρογκρουπ. Η εσωτερική ληστρική πολιτική σε βάρος των εργαζομένων της Κύπρου, που δειλά δειλά είχε ξεκινήσει εν αναμονή της συνομολόγησης του Μνημονίου, μετατράπηκε εν μια νυκτί σε ληστρική επιδρομή από τα γεράκια της τρόικας και κατ’ επέκταση των Βρυξελλών, λεηλατώντας το βασικό πυλώνα της οικονομίας, το χρηματοπιστωτικό της σύστημα. Όσο θα περνάει ο καιρός, θα τη βιώνει με το χειρότερο τρόπο, καθώς έπεται απότομη απομόχλευση στην οικονομία της, που θα οδηγήσει φυσικά σε απότομη κοινωνική κάθοδο. Ακριβώς το ίδιο θα συνέβαινε και σε μία οικονομία με ισχυρή παραγωγική δομή, αν οι μεγάλες της τράπεζες κατέρρεαν.

Είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι η κυπριακή κοινωνία βιώνει ξανά τις συνέπειες του ταξικού συσχετισμού παγκοσμίως και τη διαπάλη για τον έλεγχο των μέσων παραγωγής. Η αρπαγή των ΑΟΖ και η εκμετάλλευση των εργαζομένων θα γίνει με τους όρους των μισθών πείνας που επιβάλλει η τρόικα. Η εκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων θα οδηγήσουν την Κύπρο με μαθηματική ακρίβεια σε μεγαλύτερο δανεισμό και περισσότερα χρέη. Ο δε εθνικός πλούτος του λαού θα φυγαδεύεται στις μαύρες τρύπες των φορολογικών παραδείσων. Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα είναι η Κύπρος ένας από αυτούς τους «παραδείσους». Και αυτό γιατί οι ΗΠΑ προκρίνουν την ηγεμονία της Γερμανίας στην ευρωπεριφέρεια αναθέτοντάς της την αποστολή της οικονομικής αποδυνάμωσης της Κύπρου για να προωθήσει τα συμφέροντα των μονοπωλίων της στον τομέα της ενέργειας.

Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του πρώην γ.γ. του ΝΑΤΟ και εκπρόσωπο της ΕΕ σε θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφάλειας, Χαβιέ Σολάνα που λίγο πολύ θεωρεί «άνθρωπο κλειδί τον Αναστασιάδη γιατί το 2004 υποστήριξε ένθερμα το Σχέδιο Ανάν» και που «τώρα στο τιμόνι της Κύπρου ίσως ξανανοίξει ο δρόμος για ένα νέο κύκλο διαλόγου και επίλυση της εδαφικής διένεξης που θα έβαζε την Κύπρο ακόμη περισσότερο εντός της ΕΕ και οι οικονομικές συνέπειες λόγω των ενεργειακών αποθεμάτων της θα εκτείνονταν σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο».

Το πολυκλαδικό – πολυεθνικό μονοπώλιο, ως βασικός υποκινητής των εξελίξεων στην ΝΑ Μεσόγειο, προτάσσει τη μεταφορά μέσω Τουρκίας των τεραστίων αποθεμάτων φυσικού αερίου στα ανοιχτά της Κύπρου γιατί αποτελεί την πιο οικονομική λύση. Όπως έκανε και στη περίπτωση της κατασκευής του διαδριατικού αγωγού φυσικού αερίου TAP, που η κυβέρνηση των ΗΠΑ υποστηρίζει με πάθος. Μέχρι και στο σημείο να απειλήσει την κυβέρνηση Σαμαρά ότι αν δεν υπογράψει, θα κάνει τα στραβά μάτια σε περίπτωση που η Τουρκία αντιδράσει βίαια. Σκοπός φυσικά είναι απομονωθεί ενεργειακά από την περιοχή η Ρωσία.

Έτσι η Τουρκία αποκτά σιγά σιγά κυρίαρχη θέση στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, αφού ενεργειακά μετατρέπεται σε παίχτης – κλειδί για το δυτικό μονοπωλιακό κεφάλαιο. Παράλληλα, η στρατηγική συνεργασία Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβιβ αποδεικνύεται μια φούσκα. Εύθραυστη ήταν και η «πολυμερής» εξάρτηση της Κύπρου, όπως με έπαρση την χαρακτήριζε η προηγούμενη κυβέρνηση Χριστόφια. Ιδίως έως τώρα που η Ρωσία κρατάει διστακτική στάση.

Δεν υπάρχει ένα κράτος στη σύγχρονη ιστορία που να συμμάχησε με το Ισραήλ και να ευνοήθηκε. Αντιθέτως, όλα έπαιξαν το ρόλο του υπηρέτη, ενώ στο εσωτερικό τους πάντα επικράτησαν πολιτικές και οικονομικές ανισορροπίες. Έπρεπε να περιμένει τρία περίπου χρόνια η συγγνώμη του Νετανιάχου προς τον Ερντογάν για τη δολοφονία των Τούρκων πλοίο «Μαβί Μαρμαρά». Υποτίθεται ότι το Ισραήλ είναι στρατηγικός σύμμαχος της Κύπρου. Μέχρι και οι ΗΠΑ τότε την είχαν καταδικάσει και τώρα πιέζουν για την εξομάλυνση των σχέσεων των δύο συμμάχων τους. Κι όλα συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα κατά τη διάρκεια επίσκεψης του Ομπάμα στο Ισραήλ.

Την ίδια ώρα έχει απεμποληθεί η διαχρονική φιλική στάση προς τους αραβικούς λαούς στο όνομα της «στρατηγικής συμμαχίας» με το κράτος – στρατοκράτη, το Ισραήλ. Ο Λίβανος αρνείται να επικυρώσει διά του κοινοβουλίου του τη συμφωνία καθορισμού της ΑΟΖ που υπέγραψε με την Κύπρο το 2006, καθότι η ΑΟΖ Ισραήλ – Κύπρου καταπατάει κυριαρχικά δικαιώματα. Η Αίγυπτος μόλις πρόσφατα ανακοίνωσε ότι δεν αναγνωρίζει την κυπριακή ΑΟΖ, ενώ είναι διατεθειμένη να καθορίσει με την Τουρκία. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι το «οικονομικό θαύμα» της Κύπρου, που ξεκίνησε στα τέλη του ’70 και τις αρχές του ’80 οφείλεται εν πολλοίς σε αραβικά κεφάλαια που εισέρρευσαν λόγω της αστάθειας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Όλες αυτές οι ραγδαίες εξελίξεις οδηγούν για την ώρα την Κύπρο στη διεθνή απομόνωση. Τόσο απομονωμένη δεν υπήρξε ούτε την εποχή του Μακαρίου. Με φόντο την κυπριακή χρεωκοπία είναι πιο ευάλωτη από ποτέ. Πέρα από την απότομη φτωχοποίηση του λαού, κινδυνεύει και η ίδια της η υπόσταση ως ανεξάρτητου κράτους.

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα ΠΡΙΝ (01/04/2013) από το Πέτρο Κοσμά

ΑΝτικαπιταλιστική ΑριστερήΤΡΟΠΗ

ΑΝτικαπιταλιστικήΑριστερήΤΡΟΠΗ

Σαν ανάγκη και ταυτόχρονα κάλεσμα των καιρών, το εγχείρημα φιλοδοξεί να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της κυπριακής πραγματικότητας.Όχι για άλλη μία αριστερά, αλλά για μια Άλλη Αριστερά, ενωτική, ανεξάρτητη, αμεσοδημοκρατική, αντικαπιταλιστική, αντι-ΕΕ,αντι-ιμπεριαλιστική...

που δεν θα φοβάται να λέει τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη...

στην εποχή των τεράτων και του φόβου ελέω της παγκόσμιας καπιταλιστικής δομικής κρίσης, όλες οι πολιτικές δυνάμεις στο νησί προσπαθόυν να μας πείσουν πως “μαζί τα φάγαμε” οπότε να πληρώσουμε και τα σπασμένα, την ώρα που ο Σιακόλας και οι κύπριοι εφοπλιστές πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους με την ευθεία επίθεση στους εργαζόμενους και τη νεολαία.Την εποχή που μας λένε πως το ευρώ είναι το νόμισμα των λαών και η ΕΕ το σπίτι τους, τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ μονόδρομος, το χρέος πως το 'φτιαξε η κοινωνική πλειοψηφία και πρέπει να πληρωθεί μέχρι κεραίας.

είμαστε

ΑΡΙΣΤΕΡΗ

Γιατί βλέπουμε γύρω μας ένα κόσμο που δεν ταιριάζει στις ανάγκες μας, που καταστρέφει τα όνειρά μας. Γιατί βιώνουμε την καταπίεση και την εκμετάλλευση σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Γιατί παλεύουμε για την απελευθέρωση και βλέπουμε την ανατροπή ως την μόνη ρεαλιστική λύση. Γιατί αρνούμαστε τον ατομικό δρόμο και παλεύουμε να δώσουμε συλλογικές απαντήσεις ακόμα και στα ατομικά προβλήματα.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ

Από το κράτος και τα κόμματά του. Από την τη κυρίαρχη πολιτική, τις επιχειρήσεις και τα ΜΜΕ.Είμαστε με την επιστροφή της πολιτικής στους ίδιους τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Δεν οδηγούμαστε από κανένα-λογοδοτούμε μόνο στον κόσμο του συλλόγου.            ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ, καμία στους φοιτητοπατέρες...

ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ

Θέλουμε να είμαστε μια αριστερή κίνηση που θα παλεύει για την ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, στο πανεπιστήμιο αλλά και στην κοινωνία, παλεύοντας παράλληλα για τη βελτίωση των όρων που σπουδάζουμε και θα δουλέψουμε αύριο. Θέλουμε μια αριστερά αντικυβερνητική, ενάντια στην ΕΕ, που θα αμφισβητεί πτυχές του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος παλεύοντας για το κοινωνικά αναγκαίο και όχι για το καπιταλιστικά εφικτό, για όσα δηλαδή έχουμε ανάγκη. Μια αριστερά που απορρίπτει το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης της κοινωνικής πλειοψηφίας από την κυρίαρχη πολιτική ροζ , μπλε, μαύρης ή οποιασδήποτε διαχειριστικής απόχρωσης.